Een schrijver belandt in het ziekenhuis. Tot overmaat van ramp moet hij de kamer delen met een man die nooit zwijgt, een zondvloed aan verhalen en meningen. Hij kan niet anders dan luisteren naar een markant levensverhaal. Er is geen verweer tegen de onstuitbare woordenvloed, doorspekt met onverdraagzaamheid. En al kan de schrijver zich totaal niet vinden in wat hij allemaal te horen krijgt van zijn kamergenoot, er moet een reden zijn waarom deze man zegt, wat hij zegt.

Een tragikomedie waar twee werelden met elkaar botsen, waar geen enkel thema uit de weg gegaan wordt, van #metoo over racisme tot homohaat. Een stuk dat doet nadenken, maar waar ook de lach nooit ver weg is. Want de lach geeft hoop, hoop dat deze twee uiterste mekaar ergens in het midden kunnen vinden.